හුදකලාව…

මම අර කියපු (මට) ලස්සන කවි පෙල තමයි මේ.  මේක මාතින් ලියවුනේ මීට වසර ගනනාවකට පෙර.  ඒත් එහි කියවෙන ඇතැම් දේවල් එදාට වඩා අදට මගෙ ජීවිතයට ගැලපෙනවා.  මට කාත් කවුරුවත් නැත්තෙම නෑ.  (කවුරු නැතත් ඔයාල ඉන්නවනෙ...!)  ඒත් ඒ කාටවත් නිවන්න බැරිවුන තනිකමක් මගෙ හිත ඇතුලෙ එදත් තිබුන... අදත් තියනවා.  සැබවින්ම තනිකම නිවන්න සිරුරින් ළඟ හිටියට මදිනෙ, හදවතින් තේරුම් ගන්නත් ඕනනෙ...  කියවල බලල කියන්නකො මොනවද හිතෙන්නෙ කියල...

කා බී නටන හිනැහෙන මිතුරන්                          අතර
සෙනගින් පිරි රියක ගමනක් යන                       අතර
දෙනෝ දහක් ගැවසෙන සුවිසල්                        නුවර
මා තනිවූ බවක් මට වැටහෙයි                           නිතර

හද තුල දලු දමන තනිකම                           නිවන්නට
දෙනෙතෙහි නැගෙන කඳුලැලි පිස               දමන්නට
දිවි ඇති තුරා මා අසලම ‍                           රැ‍ඳෙන්නට
කිසිවෙකු නැතිද මට සෙනෙහස                  පුදන්නට

නෑ හිතවතුන් මෙන් නොහඳුනනා                      අයද
ඇදී එති මවෙත පිළිසරණය                              අයැද
මා උන් ළඟින් හිඳ තනි මැකුවා                          වුවද
මගෙ තනි නොතනියට ළඟ ඉන්නේ                 කවුද

කෙළි බඩුවක් අහිමි වූ විට වැටෙන                       හඬා
පෙර දින වැළපුනෙමි දරුවෙකු විලස                 කුඩා
නොවැටී සිටිමි දැනුනද ගත සිතට                        විඩා
සවියක් තිබේ මට අද දින පෙරට                         වඩා

තනිවම ඉපදුනෙමි තනිවම දිවි                        ගෙවමී
මරු තුරුළටද යන දවසක තනිව                          යමී
මට කිසිවෙකු නැතැයි කිසි විට නොම           තැවෙමී
උරුමය තනිය නම් මම එය                        පිළිගනිමී

කඳුළක් හෙලන්නේ නැතිමුත් දුකෙන්                තැවී
අද මෙන් හෙටද ලියවෙනු ඇත මෙවන්               කවී
කිසිවෙකු ළඟ නැතත් මසිතට දෙමින්                   සවී
මට තනි රකිනු ඇත තනිකම වෙනස්                නොවී